Binnenkijken bij Frijda (24 jaar, werkt bij een vastgoedbedrijf in de omgeving Rotterdam met een focus op monumenten) en Nick (26 jaar, marketeer bij een productontwikkelaar en in zijn vrije tijd maakt hij zijn eigen podcasts). Beiden zijn graag te vinden in de keuken. Sinds augustus 2018 wonen ze in dit rijksmonument in Schiedam.
Aanvankelijk zochten de twee naar een huis in Rotterdam. Gericht op oudere huizen bleek die zoektocht lastiger dan gedacht. Vaak zagen ze oude wijken waar toch ook al nieuwbouw in verwerkt was. Na dit stukje van Schiedam ontdekt te hebben ging de zoektocht succesvol verder. Op Funda gaven ze aan bij elke nieuwe woning in deze straat een melding te willen ontvangen en zo kwam dat het stel al voor de bezichtiging de vraagprijs had geboden. ‘Eenmaal binnen wisten we binnen tien minuten dat dit het moest worden.’ Met de gedachte dit wordt het toch niet, stond het bod vast. Om de hoek zijn de twee op een pleintje bij een café gaan zitten en hebben op de achterkant van bierviltjes de inrichting bedacht. Nick: ‘De viltjes hebben we nog steeds en eigenlijk is er niks veranderd aan het idee van toen.’
'Na de eerste bezichtiging maakten ze op bierviltjes alle plannen voor het interieur.'
'We konden de tafel nergens kwijt, hij stond rechtop en kwam tot aan het plafond.'
Het stel leerde elkaar kennen toen Frijda net haar studentenkamer uit was. Bijna al haar meubels waren nog uit die periode en Nick had zelf nog geen meubels. In hun eerste huis samen stond er vooral veel van Ikea. Nick: ‘Bij een woning als deze vonden we meubels van Ikea niet gepast, we spraken af niet te gaan bezuinigen op de inrichting.’ Het eerste wat ze kochten was de tafel met bijbehorende bank. In eerste instantie vreesde ze dat hij te groot zou zijn, maar ze wilde nou eenmaal een grote tafel. Frijda: ‘We kregen de tafel binnen in ons vorige huis en met verpakking en al paste hij destijds niet in de woonkamer. Hij stond rechtop en kwam tot aan het plafond.’ De 2,40 meter lange tafel komt nu gelukkig goed tot zijn recht.
'Bijna alles in het interieur is van Nederlandse ontwerpers.'
Nick: ‘Ik kan niet goed kijken naar een ruimte in zijn geheel, ik kijk naar losse dingen. Frijda kan het juist in het geheel zien.’ Frijda: ‘Nick koopt wel eens dingen die ik echt niet mooi vind, maar als het dan eenmaal staat vind ik het toch erbij passen.’ Er is bewust gekozen voor meubels die hoog op hun poten staan omdat de vloer waar ze heel blij mee zijn dan beter zichtbaar is. Het zorgt voor een ruimtelijk gevoel aldus Nick. Bijna alles in het interieur is van Nederlandse ontwerpers. De eettafel is van Studio Henk met bijpassende bank en stoelen. Zoals nagenoeg alle stoffen in huis zijn de stoelen bekleed met stof van Kvadrat. Alle drie hebben ze een andere afwerking en kleur. Eentje heeft een gladde textuur, de ander is wat wolliger en de middelste zit er tussenin.
Het gebouw is een rijksmonument, alles in het huis is scheef. ‘We hebben ons laten vertellen dat dat komt omdat de huizen synchroon aan het water gebouwd moesten worden.’ Aangezien het huis net in de aanloop van een bocht zit, staat het huis met het water mee. Het is een toeristisch straatje waar veel mensen passeren die een dagje op stap zijn. Deze locatie wordt ook vaak gebruikt voor trouwfoto’s. Nick: ‘Een rijksmonument brengt ook een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee. Samen met het rijk ben je verantwoordelijk voor het onderhouden van de geschiedenis van Nederland.’ De gemeente Schiedam werkt daar goed aan mee en dat maakt het wonen een stuk plezieriger.
'De bank moest laag genoeg zijn zodat er geen uitzicht verloren zou gaan.'
Alles moest nieuw en dat bracht een hoop uitzoekwerk met zich mee. Voor de bank hebben ze qua ideeën meerdere fases beleefd. Nick: De bank die we wilden hebben vonden we eigenlijk veel te duur, maar uiteindelijk zijn we er toch voor gezwicht.’ Eerst hadden ze een voordeligere bank in gedachten, maar bij de tweede keer kijken bleek hij toch tegen te vallen. In huis proberen de twee exclusiviteit te waarborgen en hebben liever geen herkenbare Ikea meubels staan. Wat hen betreft hoeft het niet perfect te zijn, maar moet het plaatje kloppen. De zoekcriteria was een bank zonder kussens zodat het raam vrij blijft. Voor het comfort konden kussens ook niet helemaal achterwege blijven en met die wensen kwamen ze bij deze modulaire bank uit.
'Als zij de kleur voor op de muur mocht bepalen, mocht hij zijn droomlamp.'
De kleur lever leek Frijda mooi samengaan met de vloer. De twee hadden een deal gesloten, als hij zijn droomlamp mag kopen, mag zij de kleur op de muur bepalen en zo geschiedde. Wat hem betreft waren enkel witte muren ook prima geweest. Alhoewel de twee nu al denken dat ze over een jaar of vijf toch weer een andere kleur uitproberen. Nick: ‘We hopen dat de mensen die hierachter wonen binnenkort willen verhuizen.’ De gevel loopt door en ze vermoeden dat de twee woningen ooit bij elkaar hebben gehoord. Zodra het in de verkoop gaat willen ze graag een bod doen om er weer één groot pand van te maken. Nick: ‘Ondanks dat er heel veel mooie huizen in de straat staan, denk ik dat er qua uitzicht geen enkel huis mooier is dan deze.’
Na het overlijden van Nick zijn opa werden alle spullen verdeeld. Eén van de weinige dingen die hij wilde hebben was een bootje, een herinnering aan de boot die zijn opa vroeger zelf had. Frijda kwam een kaars tegen waar een mooie herinnering aan bleek te zitten. Het betrof een souvenir uit Turkije die Nick zijn overgrootouders hadden meegenomen bij hun eerste bezoek aan het land samen. De goudkleurige kaarsenstandaard staat nu op een bijzettafeltje naast de bank.
De plankjes aan de muur zijn een Scandinavisch ontwerp. Frijda: ‘Vaak vragen mensen als ze bij ons op bezoek zijn of hij aan één draadje hangt.’ Het witte huisjes dat erop staat hebben ze gekregen van een vriend. Nick: ‘Een hele aardige gozer die je niet snel zal betrappen op een lief gebaar.’ Toen ze het huis hadden gekocht kwam hij aanzetten met dit huisje met de mededeling ‘dan hebben jullie hem vast in het klein.’ Juist doordat ze dit niet van hem verwacht hadden maakte dit het huisje enkel dierbaarder. In het vorige huis hadden ze hem alvast neergezet en nu heeft hij een prominente plek in huis. Destijds wisten ze niet wanneer ze exact de sleutel van het huis zouden krijgen. Voor langere periode zijn de twee elke avond naar het nieuwe huis gereden. Puur om te kijken, de omgeving te ontdekken en alvast wat leuke eettentjes uit te proberen.
'Nadat de koop rond was reden we elke avond langs het huis om even te kijken.'
Als Nick iets koopt is hij er helemaal weg van en is hij ervan overtuigd dat er in die categorie geen beter product verkrijgbaar is. Zo ook met de speaker die hij al sinds zijn studie op het oog had. Hij heeft zichzelf altijd voorgehouden dat wanneer hij op zichzelf gaat wonen dit het eerste is wat hij koopt. Inmiddels staat de eyecatcher van Bang & Olufsen in huis. Doordat de speaker meerdere hoezen heeft kan je ook nog eens afwisselen van kleur. Nick: ‘Een oudere dame kwam eens bij ons op bezoek en vroeg zich af of het een schotel was om Marokkaanse televisie te ontvangen.’
'De zoekterm op Marktplaats was zo goedkoop en lelijk mogelijk.'
De stoel is van Pierre Paulin van Artifort. Die hebben ze tweedehands gevonden op Marktplaats en bij een oude dame opgehaald in Amsterdam. Toen ze de stoel kochten waren er nog niet zoveel moderne kleuren beschikbaar voor de stof. Ook zwarte stoelpoten zag je nog nauwelijks in het interieurbeeld, het was voornamelijk hoogglans. De zoekopdracht op Marktplaats was zo goedkoop en lelijk mogelijk. Zodra de basis goed was, mocht de stof aan vervanging toe zijn. Het plan was toch om de stoel volledig op te knappen naar eigen wens. Ze kwamen terecht in een mooi penthouse waarin je het gevoel kreeg dat je in een winkel van vroeger terecht was gekomen vol Vitra en Artifort. De dame des huizes was een oude verzamelaarster van designer spullen en inmiddels overleden waardoor haar dochter het merendeel te koop had aangeboden. Nick: ‘We namen de stoel met versleten blauwe stoffering en hoogglans poten mee. Aangezien mijn opa een meubelstoffeerderij heeft gehad wisten we dat we hier iets moois van konden maken.’ Later hebben ze nog een foto gestuurd naar de verkoopster, die het eindresultaat zo mooi geworden vond dat ze spijt had de stoel te hebben weggedaan. Voor het onderstel is Nick op pad gegaan naar een jongen die normaal scooters voorziet van een poedercoating. De jongen van het bedrijf keek raar op toen hij met de stoelpoten aankwam. Voor 30 euro wilde hij ze onder handen nemen en verontschuldigde zichzelf voor de hoge prijs. Later bleek dat hij 15 euro aan materiaal kwijt was en er zelf een halve dag mee bezig is geweest.
Samen zijn ze graag in de keuken te vinden en proberen ze restaurantwaardige gerechten te serveren. Het serviesgoed is erop afgestemd met mooie presentatieborden. Graag ontvangen ze gasten die aanschuiven voor een smakelijk diner. Met de bar in de keuken kan je tegelijkertijd met elkaar borrelen als koken. Nick: ‘Vroeger gingen we regelmatig op een terrasje zitten of uiteten, maar hier voor de deur zitten is eigenlijk het beste terras wat er is.’
'Een oude koelkast die als afval werd beschouwd, is nu een designerlamp.'
Nick: ‘De lamp in de slaapkamer wilde ik echt heel graag hebben. Dat ben ik, dan heb ik iets gevonden dat ik helemaal leuk vind en dan wil ik het hebben.’ Toen de twee op een dag een meubelwinkel binnenliepen spraken ze af dat als de lamp daar hing, hij mee naar huis mocht. Van de drie formaten was enkel de grootste variant beschikbaar waardoor even de twijfel toesloeg, ‘zal dat niet te groot zijn?’ Uiteindelijk ging de lamp mee naar huis waar hij eerst nog eventjes moest wachten totdat ze hun nieuwe huis in konden. Het eerste wat Nick meenam met de verhuizing was de lamp van ontwerper Dirk van der Kooij. De lamp in de hal is ook van zijn hand. Het bijzondere maakproces maakt de lampen zo speciaal volgens Nick. Ze zijn gemaakt van oude laatjes uit koelkasten en van cd’s. Dat materiaal wordt vermaalt en smelt van der Kooij om tot 3D print materiaal. Met een robotarm print hij laagje voor laagje totdat er een lamp ontstaat. Nick: ‘Het is een kunstenaar met een soort robot prothese, hij hoeft zijn eigen armen niet te gebruiken om iets moois te maken.’ Vooral de gedachte dat er niet een nieuwe bron van materialen nodig was spreekt hen aan. Ergens is het volgens Nick ook een komische gedachte dat iemand na 20 jaar zijn oude koelkast wegdoet en dat zij daar vervolgens een veel te dure lamp van kopen. Nick: ‘Ik ben groots fan van zijn werk, de achtergrond op mijn computer is een afbeelding van de lamp. Soms kom ik thuis en dan is Frijda er nog niet en dan ga ik in bed lezen zodat ik tussendoor naar de lamp kan staren.’
